Hormoontherapie?

[Team]

Via persoonlijk bericht:

Hallo allemaal.

Ik heb een borst besparende operatie gehad. Mijn tumor was hormoon gevoelig en was 2,1 cm groot.
Daarom hoef ik geen chemo of bestraling.
Ik ben begin 60 en de overgang voorbij.
Nu moet ik wel voor vijf jaar hormoontherapie volgen en daar twijfel ik erg aan!!
Mijn tumor is toch weg? Waarom vijf jaar rommel slikken waar ik ook hele nare dingen van hoor!!
Wat is jullie mening?

[Dees]

Hoi, meestal wordt er na een borstsparende operatie bestraling geadviseerd (terwijl het vaak overbehandeling is en dus niet zo heel nuttig). Is er een reden waarom je niet bestraald wordt? Was het misschien DCIS, een voorstadium van borstkanker dat kanker kan worden maar het vaak niet wordt?

Borstkanker is een venijnige ziekte. Soms kunnen cellen ergens in het lichaam verstopt zitten. Hormoongevoelige borstkankercellen krijgen door oestrogeen of progesteron een prikkel om te gaan delen. Tamoxifen zorgt ervoor dat die hormoonreceptor van eventueel aanwezige borstkankercellen geblokkeerd wordt en een aromataseremmer zorgt ervoor dat er minder oestrogeen gemaakt wordt.

De reden waarom er hormoontherapie gegeven wordt bij een vroeg stadium van borstkanker, is om ervoor te zorgen dat eventueel rondzwervende kankercellen om zeep geholpen worden. We weten dat dankzij hormoontherapie er minder mensen zijn die uitzaaiingen op afstand krijgen en dat er minder mensen doodgaan aan borstkanker. De grootste groep was echter ook zonder hormoontherapie na 10 jaar nog in leven geweest. En voor sommige mensen geldt helaas dat ze, ondanks de preventieve hormoontherapie, toch uitzaaiingen krijgen en aan borstkanker overlijden. Bij hormoongevoelige borstkanker kunnen ook na tien of vijftien jaar nog uitzaaiingen ontstaan.

De bijwerkingen klinken angstaanjagend, maar zeker bij vrouwen die de overgang gehad hebben, wordt het vaak goed verdragen. Waarom zou je niet gewoon starten? Als je klachten krijgt, kijk je of je die klachten kunt verminderen en als je geen klachten krijgt, is het helemaal goed. Mochten de klachten zo heftig zijn en mocht je daar niks tegen kunnen doen, dan kan stoppen altijd nog.

Kun je hier iets mee?

[Amundadus]

Ik worstel met dezelfde zaken. Ben sinds ruim twee maanden aan de hormoontherapie. Omdat ik heel erg opzag tegen de bijwerkingen is bij mij de volgorde van slikken omgedraait. Ik slik nu letrozol.
Maar evengoed heb ik veel last van bijwerkingen. Opvliegers, slaapproblemen, vreetbuien. Om maar wat te noemen.

Ik twijfel zooo of ik door zal gaan!

[Dees]

Hoi Amundadus, één en al herkenning, helaas......... Met de tijd wordt een aantal problemen wel minder.

Ik denk altijd heel praktisch:
Stap 1: Kijken of er een andere verklaring is voor je klachten (bv werking van de schildklier)
Stap 2: Kijken of je met andere hormoontherapie minder bijwerkingen hebt
Stap 3: Kijken of er iets te doen is aan de bijwerkingen (zet het vooral hier neer, want we kennen veel oplossingen)
Stap 4: Je kunt altijd een test doen en een maand stoppen. Knap je op, dan weet je dat de bijwerkingen van de hormoontherapie komen. Knap je niet op, dan ligt het ergens anders aan en kun je net zo goed doorgaan met de hormoontherapie.
Stap 5: Afweging maken of het verminderde risico dóór de hormoontherapie de nadelen van al die bijwerkingen waard zijn. Helaas kan niemand je daarin een advies geven. Niemand kan in de toekomst kijken en niemand weet wat je moet doen.

- Als de kanker terugkomt, ondanks de hormoontherapie, baal je omdat je het dan voor niks geslikt hebt
- Als de kanker terugkomt, als je gestopt bent met hormoontherapie baal je omdat je je afvraagt of het anders was gegaan als je doorgegaan was
- Als de kanker niet terugkomt terwijl je hormoontherapie slikt, vraag je je af of je al die jaren voor niks de bijwerkingen hebt gehad

De kans dat je hormoontherapie voor niks slikt is heel reëel, maar stel dat je uitzaaiingen krijgt, kun je het dan aan jezelf en je omgeving verkopen dat je gestopt bent met iets dat je leven had kunnen redden? Dat is haast een onmogelijke opgave. Over dat duivelse dilemma, doorgaan met hormoontherapie of toch stoppen, heb ik deze blog geschreven.

Overgewicht/vreetbuien: Ik kwam na chemo en hormoontherapie gigantisch aan. Uiteindelijk is het me gelukt om flink af te vallen en dat heb ik gedaan met het dieet van dokter Frank, oftewel koolhydraten skippen (brood, pasta, rijst, aardappelen), zie ook Officiële site van Dokter Frank en Een kilo per week, niet-officiële site, waar commerciële shakes in zitten, die je gewoon moet negeren. Het ging eigenlijk vrij gemakkelijk en ik voel me ook véél beter. Ik had steeds stoelgangproblemen en die zijn helemaal opgelost als ik me aan het dieet, geen koolhydraten, houd.

****************************************
Er is nog een fenomeen dat ik eerder de 'Burnout na kanker' heb genoemd, het afkicken van de adrenaline, die je zo behulpzaam was tijdens het overleven, tijdens alle behandelingen, die je op de been gehouden heeft, maar die nu echt weer normaal moet worden zodat je weer kunt gaan leven in plaats van overleven.

Ik vond de diagnose en behandelingen een makkie vergeleken met het leven daarna....... Alsof je een doos op je hoedenplank hebt staan en je krijgt een botsing. Die klap van voren, nouja, die kon ik plaatsen, maar ik had er niet op gerekend dat er nog eens een doos van de hoedenplank zou zeulen en dat die me in de nek zou raken....... En dat terwijl je dénkt dat je nu alles heel erg gaat waarderen en dansend door het leven gaat. Ik ben op een gegeven moment op het punt gekomen dat ik dacht: "Als ik nu uitzaaiingen krijg, dan vind ik dat wel best, dan hoef ik niet meer zo lang.........." Achteraf was dat een heel helder signaal dat het water me totaan de lippen stond. Zo diep wil ik NOOIT meer zakken.

Misschien sla ik de plank helemaal mis hoor, maar misschien vind je ook wel wat herkenning in deze blogs, die ik schreef:
Stoppen met sprinten
Rode draad deel 1 en 2 over adrenaline slaap en het gebrek eraan en opgefoktheid en wietmelk
Adrenaline
D.Z.N.

Uiteindelijk heeft tig stappen terug doen, alles gaan verwerken, mezelf en mijn lijf serieus gaan nemen en rekening gaan houden met mijn beperkingen, wel van groot belang geweest. Dat heeft alle problemen die ik had beter te hanteren en acceptabeler gemaakt.

Mocht je dat psychische verhaal herkennen, de therapeutische IPSO-instellingen voor psychosociale hulp na kanker zijn te vinden op: http://www.ipso.nl/

Kun je hier iets mee?