Dank voor je heldere uitleg en antwoorden. Ik snap dat je niet echt zekerheid kunt bieden, maar ik wil graag met je van gedachten wisselen.
Het kan dus twee kanten op, ofwel we hebben, vanaf de eerste diagnose, te maken met een iets venijniger soort hormoongevoelige borstkanker, of het is de iets mildere graad 3 borstkanker, maar was nog niet volledig weg.
Dat blijft gissen.
Bovenstaande stelt me heel erg gerust, zo voel ik het namelijk ook, alleen willen de artsen in het ziekenhuis dit niet helemaal toegeven. Dat vind ik frustrerend, en dat maakt me een beetje boos, niet het feit dat ze misschien iets over het hoofd gezien hebben, ik neem aan dat ze naar beste kunnen opereren en behandelen.Dees schreef:Kreeg je een lokaal recidief omdat er toch niet helemaal goed geopereerd is bij de eerste keer? Hebben ze daardoor iets over het hoofd gezien? Dan verandert dat niks aan de kenmerken van de eerste diagnose.
Die lage mai van 8 per 2mm2 en graad 3: Dat komt volgens mij door de andere scores: tubulaire differentiatie 3: <10% en de kernpolymorfie: 3. Bij elkaar een score van 8 volgens Bloom Richardson. PT1cNO(i+)(SN)
Kan de mai variëren binnen één tumor?
Wat betreft die chemo? Misschien voor niets bij nader inzien. In 2013 was dat bij een 1,1 cm en graad 3 de procedure, toch? Dat geldt, denk ik, voor meer vrouwen die in het verleden zijn behandeld. Ik heb nu spijt dat ik niet wat drammeriger was destijds, en die mammaprint toch geëist. Ik was toen lamgeslagen en niet assertief genoeg. Maar daar koop ik nu niets meer voor.
De snijranden waren na de amputatie, bij eerste diagnose, schoon. De marge van het ventrale snijvlak van 2 mm was volgens het boekje voldoende.
Maar is dat ook zo, zonder bestraling? Bij een borstsparende operatie snap ik dat die marge kan, want er volgt dan altijd bestraling.
Het recidief ontstond op nog geen centimeter van de oorspronkelijke tumor. De chirurg sprak van restklierweefsel alwaar het recidief gegroeid was.
Ik heb zelf om een erfelijk onderzoek gevraagd, dit kon, en de klinisch geneticus heeft een stamboom van mijn familie gemaakt. Zij vond dat er geen aanleiding was voor verder onderzoek, ook omdat dit een recidief betrof.
Wat betreft predict plus: Ik ga ergens tussenin zitten, 90% overlevingskans, dat geeft me rust, en voor de rest ......tijd is onze beste vriend, niet dan? Tot nu toe ben ik alweer 4 en een half jaar verder na de eerste diagnose, en het gaat me goed.
Wat betreft de duur van de anti-hormoontherapie, hierover ga ik nog weleens met de oncoloog in conclaaf. Eerst de 5 jaar volmaken.
groetjes Mollie
, een borst af heeft laten zetten, zoals dat heet. Ze was toen ongeveer 52 jaar, mijn moeder zei dat het een borstontsteking was, maar helemaal zeker was ze niet. Mijn oma is 86 jaar geworden. Mijn moeder en haar zussen hebben nooit borstkanker gekregen, en van de 12 nichten hebben de jongste 2 borstkanker gekregen, op 50 jarige leeftijd en 47 jarige leeftijd(dit ben ikzelf). Verder ook geen andere gevallen van kanker.