Hallo allemaal,
Ik probeer even kort mijn situatie te schetsen.
In februari van dit jaar werd ik door mijn huisarts doorverwezen voor een echografie en mammografie wegens een plooitje in mijn tepelhof. De mammografie is gedeeltelijk gebeurd, om de straling te beperken (2 foto's in plaats van 4, zo heb ik begrepen) - ben trouwens 38 jaar. Beide onderzoeken bleken OK, en ondertussen is het plooitje wat verminderd, dus niks om me verder zorgen over te maken.
Twee weken terug merkte ik bij m'n zelfonderzoek een kleine intrekking van de huid op aan de zijkant van mijn rechterborst (heupen in de zij, borstspieren aangespannen, en schouders en ellebogen naar voor). Ik was meteen in paniek en ben naar de huisarts geweest. Zij kon niet zo goed zien wat ik bedoelde... (was avond, kunstlicht, en zelf zie ik het ook maar goed in daglicht). Maar ik werd toch verwezen voor een echo. Deze bleek OK te zijn, maar ik voelde me toch niet gerust...
Omdat ik voorbije vrijdag sowieso op jaarlijks onderzoek moest naar mijn gynaecologe, heb ik het bij haar ook nog even aangekaart. Mammografie vond ze niet nodig, omdat ik er eentje had gekregen in februari. En echografie had ik inmiddels al gekregen een week eerder, en bleek OK. Zij zag wél wat ik bedoelde, maar vond het niet onrustwekkend, mede omdat er geen knobbel onder voelbaar is, en ik 'makkelijk te onderzoeken borsten' zou hebben. Ze vond de techniek van zelfonderzoek die ik via een andere gynaecoloog had geleerd, een beetje verregaand. Toen ik vroeg of het mogelijk is dat er toch iets is, wat niet te zien is op echo / mammo, maar wel kan worden gezien op MRI bijvoorbeeld, zei ze dat dit kon, maar dat dit eerder van toepassing is voor de 'moeilijk te onderzoeken borsten', dus niet die van mij. Ze vroeg me om binnen 6 maanden terug te gaan voor een echo ter follow-up.
Stel ik me aan als ik me hierbij niet OK voel? Als er niets is, waarom moet ik dan 6 maanden afwachten in onzekerheid? En is er wel iets, is 6 maanden dan geen ongelooflijk kostbare tijd die verloren gaat?
Ik weet het even niet goed meer. Zou ik een tweede opinie bij een andere gynaecoloog vragen / een MRI vragen, etc.? Of maakt mijn onzekerheid me gewoon gek?
Alvast bedankt voor jullie mening!
Groetjes x.
Afwachten? Of niet?
ModeratorsCOLON Team, Angela, Sanne, Superuser
- Dees
- Beheerder
- BerichtenCOLON 2748
- GeregistreerdCOLON Di 15 Mei 2012, 09:27
Re: Afwachten? Of niet?
Chenk, ik moet gaan slapen. Ik ga morgen even antwoorden.
Groeten, Dees
Gezondheidswetenschapper (Gezondheidsvoorlichting en Geestelijke Gezondheidkunde) * Gewerkt in farmaceutische industrie oncologie o.a. op het gebied van borstkanker * Zelf diagnose borstkanker op 36-jarige leeftijd (2007) * www.caseofdees.wordpress.com
Gezondheidswetenschapper (Gezondheidsvoorlichting en Geestelijke Gezondheidkunde) * Gewerkt in farmaceutische industrie oncologie o.a. op het gebied van borstkanker * Zelf diagnose borstkanker op 36-jarige leeftijd (2007) * www.caseofdees.wordpress.com
- Dees
- Beheerder
- BerichtenCOLON 2748
- GeregistreerdCOLON Di 15 Mei 2012, 09:27
Re: Afwachten? Of niet?
Hoi Chenk, woon je in België?
Ik weet niet goed wat ik moet antwoorden. Sommige vrouwen stressen onterecht heel erg en dan gaan méér scans, erin prikken etc niet echt helpen. Uit je verhaal maak ik op dat jij wel een afwijking ziet. Dat kan zomaar reden zijn om wel een MRI te doen. Ik snap ook wel waarom je artsen je willen laten wachten. Ze vinden het niet verdacht. Mocht je ineens een verandering bemerken, dan kun je altijd nog aan de bel trekken. Dat het dan meteen 'te laat' is, dat denk ik niet.
Hmmmmmm lastig he? Kun je hier iets mee?
Ik weet niet goed wat ik moet antwoorden. Sommige vrouwen stressen onterecht heel erg en dan gaan méér scans, erin prikken etc niet echt helpen. Uit je verhaal maak ik op dat jij wel een afwijking ziet. Dat kan zomaar reden zijn om wel een MRI te doen. Ik snap ook wel waarom je artsen je willen laten wachten. Ze vinden het niet verdacht. Mocht je ineens een verandering bemerken, dan kun je altijd nog aan de bel trekken. Dat het dan meteen 'te laat' is, dat denk ik niet.
Hmmmmmm lastig he? Kun je hier iets mee?
Groeten, Dees
Gezondheidswetenschapper (Gezondheidsvoorlichting en Geestelijke Gezondheidkunde) * Gewerkt in farmaceutische industrie oncologie o.a. op het gebied van borstkanker * Zelf diagnose borstkanker op 36-jarige leeftijd (2007) * www.caseofdees.wordpress.com
Gezondheidswetenschapper (Gezondheidsvoorlichting en Geestelijke Gezondheidkunde) * Gewerkt in farmaceutische industrie oncologie o.a. op het gebied van borstkanker * Zelf diagnose borstkanker op 36-jarige leeftijd (2007) * www.caseofdees.wordpress.com
Re: Afwachten? Of niet?
Hallo Dees,
Bedankt voor je reactie! Het doet me de situatie wel even van 2 kanten bekijken, en niet alleen mijn eigen, bange kant.
Ik woon inderdaad in België.
Het is effectief zo dat ik de afwijking zie. Alleen weet ik niet hoe lang die er al zit, dus kan ik zelf niet oordelen of het al dan niet om een verandering aan mijn borst gaat of iets wat me (al jaren) eigen is...
Mijn grootste verwarring op dit moment is wat gekomen door mijn gynaecologe. Zonder het te hebben bekeken, zei ze me een echo voor te schrijven. Maar ik had die de week ervoor al gehad. Toen vroeg ze me of de radioloog goed had gekeken op die plek
. Mja, dat is voor mij moeilijk om te oordelen, denk ik zo. Nadat ze mijn borsten had bevoeld en bekeken, zei ze me dat ik de retractie in de gaten moest houden en na 6 maanden terug moest gaan voor een follow-up van mijn echo. Toen ik begon te huilen (wegens de spanning waarmee ik inmiddels 2 weken rond liep
), vroeg ze me waarom ik hier zo bang voor was. Ik zei dat ik het al enkele keren van dichtbij had meegemaakt met niet zo goede afloop. Toen zei ze me dat ik een fobie heb waar ik van af moet raken, en dat ik gedurende de komende 6 maanden niet mag kijken / voelen en dan gewoon moet gaan voor mijn echo. Net die tegenstrijdigheid met wat ze eerder zei, brengt me in de war.
Misschien bekijk ik het te zwart - wit? Ofwel is het iets, ofwel niets, maar zo tussenin...? Mocht ik een uitleg hebben over wat de retractie aan mijn borst dan wel veroorzaakt, zou ik misschien ook al meer door die mist heen kunnen kijken.
Ik geef toe dat ik bang ben, en 6 maanden wachten lijken nu een eeuwigheid. Tussen twee vuren, zo voelt het nu:
- zou ik vragen om die MRI, om uit te sluiten dat ze iets hebben gemist op echo van 2 weken geleden en mammo van 4 maanden terug? Om een nieuwe mammografie sta ik ook niet zo hard te springen, want is wel heel kortbij hé. Ik begrijp ook wel dat ze daarin geen risico willen nemen
- proberen rust / vertrouwen te vinden in het oordeel van de artsen
Sorry hoor...
Bedankt voor je reactie! Het doet me de situatie wel even van 2 kanten bekijken, en niet alleen mijn eigen, bange kant.
Ik woon inderdaad in België.
Het is effectief zo dat ik de afwijking zie. Alleen weet ik niet hoe lang die er al zit, dus kan ik zelf niet oordelen of het al dan niet om een verandering aan mijn borst gaat of iets wat me (al jaren) eigen is...
Mijn grootste verwarring op dit moment is wat gekomen door mijn gynaecologe. Zonder het te hebben bekeken, zei ze me een echo voor te schrijven. Maar ik had die de week ervoor al gehad. Toen vroeg ze me of de radioloog goed had gekeken op die plek


Misschien bekijk ik het te zwart - wit? Ofwel is het iets, ofwel niets, maar zo tussenin...? Mocht ik een uitleg hebben over wat de retractie aan mijn borst dan wel veroorzaakt, zou ik misschien ook al meer door die mist heen kunnen kijken.
Ik geef toe dat ik bang ben, en 6 maanden wachten lijken nu een eeuwigheid. Tussen twee vuren, zo voelt het nu:
- zou ik vragen om die MRI, om uit te sluiten dat ze iets hebben gemist op echo van 2 weken geleden en mammo van 4 maanden terug? Om een nieuwe mammografie sta ik ook niet zo hard te springen, want is wel heel kortbij hé. Ik begrijp ook wel dat ze daarin geen risico willen nemen
- proberen rust / vertrouwen te vinden in het oordeel van de artsen
Sorry hoor...
- Dees
- Beheerder
- BerichtenCOLON 2748
- GeregistreerdCOLON Di 15 Mei 2012, 09:27
Re: Afwachten? Of niet?
Hoi Chenk, als je angstig van aard bent, dan is er zes maanden niet mee bezig mogen zijn, waarschijnlijk een héle moeilijke opdracht, hè? Wat heb je nodig om het te kunnen parkeren?
Er is sowieso géén spoed. Als het kanker zou zijn, dan groeit die doorgaans niet heel snel. Je hebt dus alle tijd van de wereld om het gewoon aan te kijken en aan de bel te trekken als je wel een verandering bemerkt. Je zou over zes maanden ook om een MRI kunnen vragen.
Punt is ook als je jezelf maar steeds wijsmaakt dat het vást kanker is en er aan blijft voelen, dan wordt weefsel vanzelf gezwollen.
Het is waarschijnlijk tegen dovemansoren, maar zélfs als het wel kanker is, is dat nog steeds niet het einde van de wereld. Dan wordt dat gewoon behandeld en dan heb je een grote kans dat je dat overleeft. Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.
Kun je hier iets mee?
Er is sowieso géén spoed. Als het kanker zou zijn, dan groeit die doorgaans niet heel snel. Je hebt dus alle tijd van de wereld om het gewoon aan te kijken en aan de bel te trekken als je wel een verandering bemerkt. Je zou over zes maanden ook om een MRI kunnen vragen.
Punt is ook als je jezelf maar steeds wijsmaakt dat het vást kanker is en er aan blijft voelen, dan wordt weefsel vanzelf gezwollen.
Het is waarschijnlijk tegen dovemansoren, maar zélfs als het wel kanker is, is dat nog steeds niet het einde van de wereld. Dan wordt dat gewoon behandeld en dan heb je een grote kans dat je dat overleeft. Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.
Kun je hier iets mee?
Groeten, Dees
Gezondheidswetenschapper (Gezondheidsvoorlichting en Geestelijke Gezondheidkunde) * Gewerkt in farmaceutische industrie oncologie o.a. op het gebied van borstkanker * Zelf diagnose borstkanker op 36-jarige leeftijd (2007) * www.caseofdees.wordpress.com
Gezondheidswetenschapper (Gezondheidsvoorlichting en Geestelijke Gezondheidkunde) * Gewerkt in farmaceutische industrie oncologie o.a. op het gebied van borstkanker * Zelf diagnose borstkanker op 36-jarige leeftijd (2007) * www.caseofdees.wordpress.com
Re: Afwachten? Of niet?
Hallo Dees,
Alweer dank voor deze rustige, duidelijke reactie. De mist in m'n hoofd gaat voor even liggen :-).
Je vroeg me wat ik nodig heb om de angst / onzekerheid te parkeren. Ik denk dat het vooral moeilijk heb met het gevoel dat er los wordt over gegaan. Niet dat dit werkelijk zo is, daar wil ik de artsen die ik tot vorige week had ontmoet, niet van beschuldigen. Maar ik voel me er wel zo bij. "Goh ja, kijk maar even aan... We zien wel...". Help, ik heb 2 kleine kinderen die me nog hard nodig hebben, ik wil het niet zomaar even laten dobberen...
Inmiddels ging ik op consultatie bij een andere gynaecologe die niet aan de kliniek is verbonden waar ik mijn eerdere afspraken had. Ik was best zenuwachtig, maar ze heeft me wél serieus genomen; en dat telde voor mij al voor de helft! Ze heeft goed gekeken en begreep wat ik bedoelde. Hoewel ze geen maligniteit vermoedt, wil ze geen risico's nemen met dergelijke onregelmatigheid en heeft ze me een MRI voorgeschreven.
Daar mag ik (pas) binnen 10 dagen heen. Blijkt wel mee te vallen, als je hoort dat het vaak 3 tot 6 weken kan duren. Maar ik vind het toch lang wachten. Het valt dan wel op de verjaardag van mijn 2 kindjes, maar beter zo dan nog een extra week op de wachtlijst te hangen, denk ik zo...
Sommige momenten panikeer ik heel hard en functioneer ik niet meer, andere momenten probeer ik het gewoon op me af te laten komen, met onder andere jouw wijze woorden in mijn achterhoofd.
Het is wat het is, en voor mij voelt het nu alsof ik niets meer kan doen... dan afwachten (en niet te veel blijven zoeken naar een onderliggende knobbel, want inderdaad, daar begint alles wat beurs van te voelen, en ik vind m toch niet).
Nog eens bedankt, en ik houd je zeker op de hoogte!
Alweer dank voor deze rustige, duidelijke reactie. De mist in m'n hoofd gaat voor even liggen :-).
Je vroeg me wat ik nodig heb om de angst / onzekerheid te parkeren. Ik denk dat het vooral moeilijk heb met het gevoel dat er los wordt over gegaan. Niet dat dit werkelijk zo is, daar wil ik de artsen die ik tot vorige week had ontmoet, niet van beschuldigen. Maar ik voel me er wel zo bij. "Goh ja, kijk maar even aan... We zien wel...". Help, ik heb 2 kleine kinderen die me nog hard nodig hebben, ik wil het niet zomaar even laten dobberen...
Inmiddels ging ik op consultatie bij een andere gynaecologe die niet aan de kliniek is verbonden waar ik mijn eerdere afspraken had. Ik was best zenuwachtig, maar ze heeft me wél serieus genomen; en dat telde voor mij al voor de helft! Ze heeft goed gekeken en begreep wat ik bedoelde. Hoewel ze geen maligniteit vermoedt, wil ze geen risico's nemen met dergelijke onregelmatigheid en heeft ze me een MRI voorgeschreven.
Daar mag ik (pas) binnen 10 dagen heen. Blijkt wel mee te vallen, als je hoort dat het vaak 3 tot 6 weken kan duren. Maar ik vind het toch lang wachten. Het valt dan wel op de verjaardag van mijn 2 kindjes, maar beter zo dan nog een extra week op de wachtlijst te hangen, denk ik zo...
Sommige momenten panikeer ik heel hard en functioneer ik niet meer, andere momenten probeer ik het gewoon op me af te laten komen, met onder andere jouw wijze woorden in mijn achterhoofd.
Het is wat het is, en voor mij voelt het nu alsof ik niets meer kan doen... dan afwachten (en niet te veel blijven zoeken naar een onderliggende knobbel, want inderdaad, daar begint alles wat beurs van te voelen, en ik vind m toch niet).
Nog eens bedankt, en ik houd je zeker op de hoogte!